Winkelwagen

Reviews / ervaringen van klanten


Ervaringen van onze klanten

Velo de Ville Xtasy (black/white)dition
Deurne, 13 december 2011

Ik was al een tijd op zoek naar een fiets waarmee ik door ruig, maar ook over de asfaltweg kon fietsen. Geen echte mountainbike model. Ik las via een internet site van www.bikeontour.nl  een model die mij wel aanstond. Op de site werd ingegaan wat fietsvakanties inhield, wat erbij komt kijken en wat mij het meeste aantrok was dat je ook zomaar  langs kon komen om een praatje te maken over fietsen en fietsvakanties. Alles op afspraak. Zo gezegd, zo gedaan en op een dag naar naar Dongen gereden waar Martin de Rooij, zijn showroom en werkplaats had. Ik werd vriendelijk ontvangen door Martin en na een kop koffie wat rijtesten gedaan op enkele typen en modellen. Bijvoorbeeld : Surly, Tout Terrain,  VDV, Steppenwolf en Rainbow. Er stond toen een VDV extasy uitvoering helemaal rij klaar,die mij wel beviel kwa uitstraling en model (crossmodel). Om hem helemaal te gebruiken voor onze fietsvakanties moesten we uitzoeken hoe je hem verder wil aankleden. Spatborden, verlichting, bagagedrager, lowriders etc.  Toen we eruit kwamen wat ik wilde werd de fiets zo snel mogelijk afgemonteerd en thuis bezorgd, persoonlijk door Martin. Het moest wel, want we wilden begin Juni al een fietsvakantie gaan doen naar de Ardennen, Hoge Venen en Luxemburg, ca 3 weken. Vooraf natuurlijk uittesten. De fiets werd op tijd afgeleverd en met enkele ingrepen en overzetten van spullen van mijn oude fiets, zijn we enkele dagen gaan toeren en hebben korte fiets vakanties gedaan. De fiets beviel mij uitstekend en ondanks de brede banden, geweldig fietscomfort en in combinatie met een fijne leren (Brooks) zadel, heel veel fietsplezier. Voor info en eventuele problemen kon ik altijd terecht bij Martin en voor een complete fiets met goede rij eigenschappen een betaalbare prijs (€ 970,-) inclusief een pech onderweg verzekering (Nederland).
Tijdens de fietsvakantie voldeed hij meer dan verwacht en reed hij licht en zat hij comfortabel. We hebben de onmogelijke paden gehad, vaak glad vanwege de regen, bospaden, grindpaden, allemaal geen probleem voor de Velode de Ville. Ik heb  intussen vanaf april 2011 tot nu 3300 km gereden.
Een chapeau niet alleen voor Martin de Rooy ( Bikeontour), maar ook de fabrikant van Velo de Ville. ( Duitsland) Na de vakantie brak de standaard , vastgemaakt op een blok op het frame, af en heb dit zo snel mogelijk gemeld via Bikeontour en werd weldra binnen 3 weken een volledig nieuw frame geleverd, die Martin ook heel snel weer afleverde. Al met al: tien punten voor beiden. 
John Schardijn uit Deurne (Nederland)
We hebben telefonisch nog regelmatig contact en ben nog steeds tevreden.

Bart Aertgeerts 13-1-2012:

De schoen

Ik denk niet dat ik de tel nog kan bijhouden. Ik denk dat ik er gans huis mee zou kunnen vullen. Met schoenen wel te verstaan. Niet met mooie, glimmende paartjes – zoals wijlen Imelda Marcos een garderobe vol had – maar met individuele schoenen. De bermen liggen vol met schoenen, maar nooit een paar. Altijd 1 schoen. Ik vraag me af: “waarom 1 schoen?”. Wie haalt het nu in zijn hoofd om 1 schoen weg te gooien? Als je je schoenen beu bent, gooi je ze toch allebei tegelijkertijd weg. Je denkt toch niet, “Die linkerschoen ben ik nu eens beu gedragen, laat ik die maar weg gooien. De rechter hou ik nog even bij…”. Ik heb er al vele fietsende kilometers mijn hoofd over gebroken. Zoveel mensen met één been als er schoenen in de kant liggen kunnen er volgens mij ook niet rondlopen op de wereld. Of hebben mensen misschien 1 schoen gebruikt om naar de straathonden (hier zijn ze weer!) te gooien, om ze te verjagen? Het is en blijft me een raadsel.

En toch vertellen de schoenen me veel. Ze vertellen me welke schoenen er in de mode zijn in een bepaalde regio. Of net niet meer, aangezien men ze weg gegooid heeft. Of ze zetten mijn verbeelding in werking. Wie zou er deze schoen gedragen hebben voor hij of zij er afstand van deed? Welke vrouw zou er in dit rode, afgedankte muitje rondgehuppeld hebben? Een blondine? Een brunette? Hoe oud zou ze zijn? Of een bouwvakkerschoen. Hoeveel werkuren zou deze schoen gedraaid hebben? En welke bouwwerken in de buurt zouden er opgetrokken zijn met de hulp van deze schoen? De straat waar ik over zoef, de brug waar ik over rijd, de huizen die ik passeer? Allemaal raadsels, die natuurlijk geen antwoord vragen. Ik zal het nooit weten en dat is goed zo. Zolang ik maar geen schoen verlies. Aan een straathond bijvoorbeeld.

En dan de Surly. Wat een zalig tuig. hij snijdt als een trein door het landschap, gaat als een steen van de hellingen af, schakelt als een zacht pluimpje, zoeft over het asfalt als een boot door het water en houdt me rotsvast overeind op de kasseien. Een prachtfiets heb je voor me gemaakt maestro!

Ik dweil de oostelijke en zuidelijke kustlijn van Sicilië af. Voor de Italiëfreaks onder jullie: ik passeer en doe o.a. Toarmina, Catania, Syracusa, Noto, Gela en Argrigento aan. De fietsdagen zijn behoorlijk zwaar omwille van de felle kustwind, die natuurlijk voor mij de ‘verkeerde’ richting op blaast. Het is zwoegen en harken op de fiets. Op één van deze dagen krijg ik bijna mijn eerste fysieke en mentale inzinking van deze reis. Het was een dag waarin de weersomstandigheden, de verkeersomstandigheden, de wegen, mijn mentale weerbaarheid allemaal tegen zaten. Een rustpauze op een verlaten strand en een uur staren naar de beukende zee tegen de branding bracht alles terug in een ‘gezond’ perspectief. Maar, aan zijn slechte dagen, herkent men zijn goede dagen. 

Van Agrigento naar Palermo was mijn volgende doel. Concreet betekent dit Sicilie van Zuid naar Noord doorkruisen, 130 km door de bergen. De fietsers onder jullie weten dat je op de fiets slechte dagen hebt, gemiddelde dagen (de meest voorkomende) en superdagen. Wel, ik had een superdag. Ik zweefde met mijn beladen kameel door de bergen en rondde 120 km op één dag. Geen regendruppel, geen windvlaag, geen berg kon me temperen. Het zijn dagen waarop je zweeft, het leven in elke porie voelt, elke vezel pijn doet maar hoe groter de pijn wordt, hoe meer je geniet. Nu ik het zo neerschrijf, klinkt het wat sadomasochistisch. Maar dat is het niet. Het is eerder een soort van trance waar je in terecht komt door het steeds repetitief ronddraaien van de benen, na een tijdje stopt ‘the mind’ met ‘werken’ en vergeet je wie je bent, waar je bent, wat je denkt. Je bent in het midden van de natuur en de natuurelementen en vervloeit er mee. Ik denk dat ik dit geluk noem….

Vive le vélo!


Mariken, Zaltbommel, januari 2012
Brooks B17 Imperial versus SR Respiro Athletico
Beste MartinVanuit Zaltbommel niet zo'n leuke foto, maar wel nog de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!Er is een voordeel aan een prutwinter zonder sneeuw en ijs: hier veel fijne winterse fietskilometers op de Surly met toppie voorlicht!
Ik wilde je al een tijdje berichten over mijn zadelperikelen: uiteindelijk ben ik gewoon te verliefd op de Brooks... De vorm van het andere zadel is iets comfortabeler en het zachte zitten is ook best prettig...maar uiteindelijk komt de Brooks niet meer van de Surly af. Het andere zadel heb ik netjes ingepakt in de kast voor je klaarliggen.En de verlengde stuurpen is dus dé oplossing geweest. Ik fiets geen beurse bovenbenen meer met de Brooks.
 groeten,
Mariken




Hoi Martin,
 
ik zie je mailtje te laat en behalve dat had ik al een druk programma dit weekend. Jammer want anders had ik graag gekomen. Ben nu door de positieve ervaring met de cross check nl ook wel nieuwsgierig naar de LHT van Surly. 
 
Gr Hubert

SPIJKERBANDENTEST (Schwalbe Marathon Winter) 7-2-2012

Eindelijk …
Spijkerbanden getest. Eerst al je instructies opgevolgd, alles keurig zoals het hoort.

Toen de bandjes erom en rijden maar.

Zaterdagmiddag heen en weer naar m’n ouders, dat is bij elkaar al gauw 3 kwartier fietsen. Na wat aarzelen in het begin kwam al snel het vertrouwen, als het voorwiel weg slipt grijpen de ‘spijjkers’ onmiddellijk in en blijf je gewoon overeind. Toen dat begrip eenmaal goed tot me was doorgedrongen werd ik al snel steeds roekelozer. Met alle gevolgen van dien, ook met spijkerbanden kan je onderuit gaan, maar je moet er wel wat voor doen. Als je ‘normaal’ fietst blijf je moeiteloos overeind door die spijkers. Ook of juist op de ‘ijsplaten’ waar je niet eens normaal op kunt lopen.

Zondag nog even een ritje heen en weer naar de sporthal, bij elkaar een ruim half uur. Express door de nog besneeuwde en bevroren straatjes van de Vogelwijk gefietst. Geen enkel probleem. Het glibberen en glijen is tot een minimum beperkt ook al moet je natuurlijk wel een beetje je snelheid matigen maar dat gaat vanzelf.

Maandag vrije dag -  niet gefietst

Dinsdag ochtend: eerste tegenvaller. De spijkerbanden helpen niet tegen de kou. J Fietsten op de schone fietspaden met harde banden gaat prima. Je mekt wel wat meer weerstand (dus harder trappen, dus helpen ze toch wel tegen de kou) maar niet heel erg veel.
Ik heb tot nu toe met  behoorlijk harde banden gereden en heb nog geen reden gehad er een beetje lucht uit te laten lopen voor meer grip. 

Conclusie, de spijkerbanden doen hun werk prima en zijn niet per se oncomfortabeler en trappen ook niet echt veel zwaarder. Zolang die zooi dus nog hier en daar ligt laat ik ze er maar om zitten.

Tot zover mijn eerste bevindingen,
Groeten
Dick Kuijpers

Erotiek voor een vakantiefietser 
(Bart Aertgeerts gaat verder.   Onderdeel van "interview met mezelf" 13-4-2012)

Zijn er situaties die je je steeds zal herinneren? Mensen, gebeurtenissen?

Goh, er zijn er zoveel. Maar 1 moment zal steeds in mijn geheugen gegrift staan. Het gebeurde op de grens tussen Portugal en Noord Spanje. Letterlijk: op de grens. Ik stop dus op de grens, het is een smal asfaltweggetje over een berg, er staat een vervallen douanehuisje en voor de rest niks. Ik zit wat te mijmeren, overloop in gedachten mijn doortocht door Portugal, maak me mentaal op voor de doortocht in Spanje… Na een tijdje komt er vanuit Spaanse zijde een boereke op zijn tractor de berg opgepuft richting Portugal. Albert, 76 jaar, spreekt een aardig mondje Frans. Hij stapt van zijn tractor en we keuvelen wat. Hij complementeert me, raakt me al eens aan,… allemaal amicaal. Ik denk: “Ach ja, zo’n boerke, eenzaam, heeft wat nood aan een gesprek”. En dan pakt hij me plots vol in mijn kruis en vraagt me of ik met hem de bosjes in wil duiken. Ik verzin dit niet hé! Ik kan eerst niet geloven, bevatten dat dit echt gebeurt en ben verbouwereerd. Euh… komaan man. Ik de boskes in met een 76 jarig boereke? Ik wimpel hen af en stap op mijn fiets en dan pakt hij me nog eens in mijn kruis. Ik duw hem vriendelijk doch kordaat van me af. Gelukkig stond ik boven op de berg. Ik ben de berg afgevlogen tot in het volgende dorp 7 km verderop. Ik denk dat ik nog nooit zo snel en technisch perfect afgedaald ben! In de eerste de beste bar ben ik neergeploft en heb er een straffe koffie gedronken. Enerzijds moest ik hardop lachen. Van ongeloof. Dat dit echt gebeurd was. De situatie. Zo irreëel. Anderzijds voelde ik me vernederd, vies,… ik kan het moeilijk uitleggen. Maar ik heb er geen trauma aan overgehouden hoor en ik kijk nu wel uit voor oude mannetjes en vrouwtjes die me tot voordien altijd zo vredig en onschuldig leken! (luide lach).